SWING – BLUES FOR THE PEOPLE 2019 @ WESPELAAR

Het helpt blijkbaar als je Steven heet en je wil in België mondharmonicaspeler worden. De Mechelaar Steven Troch, reken hem in Europa zeker maar bij de beste! Hij is soms wat (te) bescheiden, maar, de manier waarop hij net nog tijdens Blues Peer Tiny Legs Tim (De Graeve) begeleidde, absolute TOP! Wat een kenner -lees: web agent, band marketeer & bookings, The Human- over hem schreef (en wat ik voluit beaam en niet beter zou kunnen verwoorden): “Hohner ambassadeur Steven Troch is een muzikaal polyglot, hij zingt zoals hij het meent, blaast badass-harmonica en schrijft zijn eigen songs. Deze winnaar van 2 internationale harmonica wedstrijden haalt zijn inspiratie van de oude blues masters en muzikanten zoals Gary Primich, William Clarke, Steve Baker en Joe Filisko. Steven omhelst de opwindende akoestische en versterkte blues sounds van Chicago en combineert ze met verschillende invloeden waar hij altijd nog een persoonlijke touch aan toevoegt. Hij verbaasde critici en publiek met zijn rechttoe rechtaan muziek en wordt opgemerkt voor zijn eigen interpretaties van blues materiaal. Hij heeft verschillende internationale artiesten begeleid (Gene Taylor, Ina Forsman, Rene Trossman, Roland, James Harman, Bill Sheffield, enz.) en speelde harmonica op meer dan 20 albums (The Moon Invaders, The Craving Deer, Lightning Guy, Bart Herman, singer-songwriter Peter Vansant en…). Steven is ook een volwaardige vocalist en originele songwriter…”.

Wie zijn de 3 muzikanten die sinds 2016 deel uitmaken van de Steven Troch Band? Gitarist Matt T Mahony (aka Matti De Rijcke), powerhouse bassiste Liesbeth Sprangers en no-nonsense drummer Bernd Coene (ex Bluesvision). Samen, een solide 4-koppige band, die “scherpkantige traditionele blues speelt, belegd met zielsvermoedende overtuiging”. Met de Steven Troch Band haal je een betere band in huis, die hedendaagse en vintage blues speelt, het betere wat je vandaag in Europa kan horen. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht hij 4 albums uit, hun laatste ‘Gravy Train’ werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot 3de beste harmonicaplaat van 2012. Solo debuteerde hij met ‘Nice ‘N’ Greasy’ [2016], in 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met de band ‘Rhymes for Mellow Minds’.

Wat had de King Of Swing en de Steven Troch Band op vrijdagavond als opener tijdens Swing 2019 voor ons in petto? Dat, wat we van hem konden verwachten: een gevarieerde set die swingde en, die al direct voor de nodige reacties op het ondertussen aardig volgelopen plein aan de kerk zorgde. Wij noteerden o.a. het rustige “Bad Taste”, het countryachtige “Long Long Beard”, van Sonny Boy Williamson II de slow blues “Nine Below Zero”, “Extra Extra” én een nieuw nummer “The Guy You Can’t Rely On”. Hij verbaasde ons daarna met zijn hoge stem in “The Jinx Is On Me”, het verhaal van de lelijke gemene man “Mister Jones” en nam ons mee op de trein in “White Line Express”. Met de shuffle “Loose Your Head” rondde de Steven Troch Band de set af. Wat een geslaagde start!

Lucky Peterson (aka Judge Kenneth Peterson) is een Amerikaanse muzikant -hij zingt, speelt gitaar en Hammond B3 orgel- die al bijna 50 jaar lang “eigen hedendaagse blues speelt, soul versmelt, R & B, gospel en rock’n’roll”. Geboren in Buffalo, NY, in 1964 en de zoon van James Peterson, een gerenommeerde bluesgitarist en eigenaar van The Governor’s Inn, een populair wegrestaurant in de stad en regelmatig een tussenstop voor enkele van de beroemdste blues mannen van de dag. “Little Lucky” Peterson wist al heel vroeg in zijn leven dat zijn ware roeping muziek was, en in het bijzonder de Blues! Reeds op 3-jarige leeftijd gaf Little Lucky Peterson zijn eerste concert en, in plaats van uit te gaan en te spelen met de andere kinderen, hing hij rond in de club om te leren van en begon te spelen met de vele artiesten die doorliepen. Een van de topartiesten van de dag, Willie Dixon, herkende zijn talent en produceerde het eerste album van Little Lucky Peterson toen hij slechts 5 jaar oud was: ‘Our Future: 5 Year Old Lucky Peterson’ [1969]. Met dit eerste album wist Little Lucky de aandacht van het hele land te trekken. Met de hit “1-2-3-4”, geschreven door zijn vader (een coverversie van de grote hit “Please, Please, Please” van James Brown) scoorde hij op de hitlijsten. En de rest is geschiedenis!

In zijn tienerjaren speelde Lucky Peterson gitaar en toetsenborden, hij tourde en nam op met opmerkelijke artiesten als: Etta James, Bobby "Blue" Bland, Little Milton, Otis Rush, Kenny Neil e.a. Begin jaren ‘80 begon hij zijn eigen albums op te nemen op prestigieuze labels als Alligator Records, Verve, Gitane, Universal, Dreyfus, JSP Records, e.a. In maart 2018 werd Lucky Peterson genomineerd in de UK door Jazz FM voor de prijs "Best Blues Act" van het jaar. Tijdens zijn “The Blues is Back Tour 2019” wordt Lucky Peterson (zang, gitaar, Hammond B3 en piano) begeleid door zijn band The Organisation (2de gitaar: Shawn Kellerman, 2de keys: Rachid Guissous, bas: Sullyvan Rhino en drums: Steve Belmonte) én zijn vrouw, de Texaanse Tamara Tramell (zang). Swing Wespelaar is de eerste Europese stop, die Peterson en eega Tramell in augustus ook verder naar Noorwegen en de UK zal brengen. Voor ons relaas nog even wat meer over het Hammondorgel waarop Peterson speelde. Het werd aangeleverd door het Hammond Experience Center (Mechelen), waar je moet zijn om “de echte soul van Hammondorgels te ontdekken”. Hammond toetsenist Edwin Risbourg (actief bij The Bluesbones!) zorgde ervoor dat, tijdens de wissels op het podium en het soundchecken, alles technisch en op de gewenste manier verliep.

Wat hadden de Lucky Peterson & Tamara Tramell op vrijdag tijdens Swing 2019 voor ons in petto? Het was geleden van in 2014 dat we hen in Heerlen tijdens de Southern Bluesnight nog eens konden meemaken. Peterson wordt dit jaar nog maar 55 (wat je uit zijn figuur niet kan afleiden) en kan al terugblikken op een carrière van zo’n 50 jaar. In een uitgekiende intro liet de band al direct horen over welke kwaliteiten ze beschikten. Shawn Kellerman deed dit op gitaar en liet horen dat hij ook met een goede zangstem geboren is. Na de “gebruikelijke”, veel te opzichtige en opgeklopte aankondiging, verscheen Peterson, strak in het pak, op het podium. Het kostte wat moeite om tot achter het Hammondorgel te geraken, maar eenmaal vertrokken, was het genieten. Dat ook hij er veel zin in had werd snel duidelijk. Zijn spel was erg attractief en zijn nummers gingen erin als zoete broodjes. De trein van Peterson was een sneltrein met korte tussenstops en met weinig extra commentaren. Als de charmante Tamara Tramell opstapt waren snel alle ogen (en oren) op haar gericht. Dat vanavond “de kers op de taart een lekkere, frivole funky framboos is” was duidelijk. De aanwezigen zagen vanavond anderhalf uur lang (ik noteerde: “You Gotta Love Me Baby (and Take My Pain Away”, “Every Second a Fool is Born”, de gospel “What Have I Done Wrong”, “I Can’t Stand the Rain” en in de finale Chuck Berry’s “Johnny B. Goode” - een setlist was er niet…), de “betere” Lucky Peterson met band & Tamara Tramell aan het werk, die als routiné deed wat hij moest doen.

Tinsley Ellis is geboren in Atlanta, GA en groeide op in het zuiden van Florida. Hij ontdekte de Blues via de invasie van de Britse bluesbands als The Yardbirds, The Animals, Cream en The Rolling Stones en korter bij huis, door The Allman Brothers. Na het bijwonen van een optreden van BB King (waar hij de gebroken snaar van BB’ gitaar kreeg) wist Ellis dat hij zelf ook een blues muzikant wou worden. Ook tijdens optredens van Howlin’ Wolf, Muddy Waters en andere blues artiesten zat Ellis op de eerste rij en praatte hij na hun show met hen. En ja, hij heeft nog altijd de snaar van BB’s “Lucille”! In 1975 verhuisde Ellis als jonge muzikant van Florida terug naar Atlanta, waar hij met een lokale bluesband Alley Cats ging spelen. In 1981 vormt hij samen met de blues veteraan zanger/ harpist Chicago Bob Nelson een band The Heartfixers. Met hen neemt hij bij het Landslide label ‘Cool on It’ [1986] op. Bij Alligator debuteert Tinsley daarna in 1988 met ‘Georgia Blue’, een album dat zijn doorbraak als nieuwe “guitar hero” bij het grote publiek betekende. In 2000 tekent hij bij Capricorn Records en in 2002 bij het Telarc label, waar hij twee albums uitbrengt (‘Hell or High Water’ [2002] & ‘The Hard Way’ [2004]). Ellis keert in 2005 terug naar Alligator Records, waar hij ‘Live! Highwayman’ [2005], ‘Moment Of Truth’ [2007] en ‘Speak No Evil’ uitbrengt. Daarna volgen er 4 albums in eigen beheer op zijn eigen Heartfixer label (‘Get It!’ [2013], ‘Midnight Blue’ [2014], ‘Tough Love’ [2015] & ‘Red Clay Soul’ [2016]). Voor zijn album ‘Winning Hand’ keerde hij “back home” naar Alligator Records.

Wat had de headliner Tinsley Ellis (met bassist Kevan McCann & drummer Erik Kaszynski) op vrijdag tijdens Swing 2019 voor ons in petto? Het was 23 jaar geleden, van op 21/09/1996, dat hij tijdens het Handzame Blues festival (van organisator Marc De Povere en zijn medewerkers) nog eens solo in België optrad. Eerder was hij er al te zien op 26/07/1987 met Nappy Brown & The Heartfixers. Ellis trad ook al op in Banana Peel, Ruiselede. Op 07/05/1993 én op 02/02/1995 was er het dubbelconcert met Robert Ward. Met dank voor deze extra info van Ward Spanhove!.

Op zijn setlist stonden meerdere nummers uit zijn laatste album ‘Winning Hand’, de beste nummers uit andere albums en als “encores” 2 nummers die hij ook in Handzame speelde. Ellis opende strak met de blues rocker “Sound of a Broken Man” en koos ook “Saving Grace” respectievelijk de opener en afsluiter van ‘Winning Hand’. Onvermoeid en geconcentreerd vervolgde hij met “Cut You Loose” (‘Storm Warning’ [1994]) en “To the Devil for a Dime” - “A Quitter Never Wins” & “Highwayman”, 3 nummers uit ‘Live: Highwayman’, een album uit 2005. Het werd live opgenomen in de Chord on Blues Club St. Charles, Illinois door Timothy Powell voor Metro Mobile Recording. Ik vermeldde het al, de “encores” (“Killing Floor” en “Sugar Blues”?) speelde Ellis ook tijdens het Handzame Blues Festival. Dit herinnerde me ook aan het legendarische Delirium Blues dat voor het eerst in Handzame plaats vond (en verhuisde na een tussenstop van enkele jaren in Lichtervelde naar Roeselare) en, dat vorig jaar, na 23 edities, door gezondheidsproblemen van organisator Dominiek Hemeryck (die nog geen opvolgers vond) stopte. Alvin Youngblood Hart, Melvin Taylor, Sharrie Williams en Snowy White sierden ooit hun affiche. Bruce Iglauer (de baas van Alligator Records) schreef het ooit: Tinsley Ellis is de beste “guitar driven blues rocker”. Ja, deze wijze man in Chicago had gelijk en wij, wij weten vanaf nu waarom! Bekijk op de Rootstime website zeker ook het video interview, dat we met Tinsley Ellis een dag later deden.

Dag 1 van Swing 2019 zit erop. Een sterke programmatie maakte er een geslaagde vrijdag van. Hopen dat de weergoden zich vergissen, want morgen willen we er op tijd terug bij zijn, want Stef Paglia kondigde op zijn Facebook een “verrassing” aan (lees: Kaz Hawkins) en, de (slechts) 2de Belgische band op Swing 2019 willen we zeker niet missen! Hopen dat de organisatie het morgen wint van de weergoden…